Pracownia działań interdyscyplinarnych

Projekt opowiada o moim wewnętrznym procesie, który właśnie się dzieje. To praca o mnie i we mnie. Od bardzo
dawna, a może jeśli się zastanowić, to nigdy nie robiłem pracy sensu stricte o samym sobie, bo chociaż pojawiały się
projekty w, których pojawiałem się w domyśle, to nigdy nie mówiły tego wprost. Pandemia zamknęła nas wszystkich w
"naszych czterech ścianach" i umysłach. Mnie zamknęła w nie moim miejscu i nie w moim wiecie, w mieście z
którego uciekłem bo więcej w nim moich łez ni pozytywnych chwil. Zapomniane traumy okazały swieższe
niż bym tego chciał, natłok prywatnych problemów, ani jedna noc, którą mógłbym nazwać dobrze przespaną , brak
prywatności, brak tak cennych momentów"ciszy i spokoju" doprowadziły do poważnego zachwiania mojej psychicznej
równowagi. Kiedy ucieczką była dla mnie sztuka. W niej odnajdywałem spokój i sens, przy niej dni szybciej mijały,
potem to kąpiel była chwila wytchnienia i inspiruj cym bodźcem, ale dziś to za mało. Świat wirtualny tak bogaty w
wszelaki kontent, a w tym sztuka okazuje się być nie wystarczająca. Potrzebna mi jest fizyczność , materialne,
namacalne bodźce, bo tylko te działają kojąco. Od ponad miesiąca ćwiczę - 7:00 bieganie, 13:00 ćwiczenia siłowe,
18:00 joga. To trzy momenty w których nie czuj ciężaru negatywnych emocji destrukcyjnych dla mojej psychiki.

Od wielu lat, początkowo nieświadomie, obserwowałam otoczenie. W końcu zaczęłam
przyłapywać się na tym, że obserwuję wszystkich, jednocześnie będąc ignorowaną.
Moje metody w dużej mierze opierają się na obserwacji zachowania. Przede wszystkim
zwracam uwagę na wymowę oczu: gdzie osoba kieruje wzrok, gdzie błądzi, na czym go zawiesza, na
jak długo, czy mruży oczy, w jaki sposób to robi, co odbija się w tych oczach, jakie emocje. Badam
usta, ich ułożenie i wyłapuję minimalne zmiany. Czytam z głosu, jego natężenia, barwy, intonacji...
Zapamiętuję niektóre słowa, niekiedy całe frazy. Wyłapuję charakterystyczny sposób wysławiania się,
np. szyk zdań, zestawienia słów, czy "ulubione" wyrazy. Badam kreatywność w doborze słownictwa.
Stosunkowo rzadko zwracam uwagę na ubiór, co oczywiście nie znaczy, że tego nie wyłapuję.
W pamięć zapadają mi elementy "niezwykłe" - czasem niezwykłość objawia się poprzez rodzaj
światła, który wydobył duszę rzeczy. Analizuję ruchy, chód, postawę. Zapamiętuję odgłos wydawany
przez podeszwy butów dotykające podłoża, szybkość kroków, ciężar z jakim ktoś stąpa. Gdzie ktoś
bywa, z kim rozmawia, dokąd zmierza, gdzie w danej chwili się znajduje. Mimowolnie zapamiętuję
wszystkie sytuacje gdzie danego dnia osobę widziałam i rozpatruję co ta osoba mogła robić w czasie
pomiędzy widzeniem jej. Porównuję gdzie kieruje wzrok podczas rozmów ze mną, a gdzie podczas
rozmów z innymi.
Do obserwacji wybieram osoby znane mi. Ich wybór jest bardzo osobisty i zależy od wielu
czynników. Wystarczy czyjś głos, jedno charakterystyczne słowo, które zwróci moją uwagę...
Możliwość obserwacji i analizy pozwala mi na zajęcie myśli, jednocześnie poznając otoczenie
i próbując zrozumieć innych. To sposób na wypełnienie otaczającej mnie ciszy. Słowo "cisza" jest tutaj
rozumiane jako brak zastanawiania się nad sobą, nad tym jak wygląda moje życie, a jakie życie
prowadzą inni. Pragnę pokazać sposób mojej obserwacji i ujawnić jego obsesyjny charakter.

Pewnego razu mojej mamie udało się zrobić podglądaczowi zdjęcie telefonem. Było bardzo ciemno i widać jedynie mały świecący punkt — to jego latarka.

W moim domu nastał ogromny niepokój - ktoś obserwował nas zza okna. Podglądacz przychodzi zawsze po zmroku. Widać jedynie jego latarkę, którą odruchowo gasi, kiedy ją zauważamy. Siostra cała w strachu, policja nie pomaga.

Odtworzyłem zawartość plecaczka uniwersalnego - takiego jak te, ze szkolnych wycieczek. Brak w nim rygoru, zdrowej żywności i umiaru. Fantazja słodyczy zostaje spełniona. W trakcie podróży powoli przeradza się w mdłości.

Odtworzyłem zawartość plecaczka uniwersalnego - takiego jak te, ze szkolnych wycieczek. Brak w nim rygoru, zdrowej żywności i umiaru. Fantazja słodyczy zostaje spełniona. W trakcie podróży powoli przeradza się w mdłości.

Z elementów znalezionych wokół domu konstruuję obiekt mający chronić moją rodzinę. Przypomina on dziwacznego stracha. Nawiązuje do figury z mitologii Estońskiej określanej jako Kratt.
Funkcja Kratta - ochrona rodziny.

Podczas kwarantanny najwięcej czasu spędzam sam ze sobą. Zaczynam dbać o ciało. Naiwnie szukam spektakularnych efektów. Myślami często sięgam do wspomnień, przeglądam archiwa, tworzę nowe.

Czy porządkowanie folderów w telefonie uporządkuje też inne sprawy?

Codziennie odczuwam nostalgię
za ludźmi których nie poznałem
za miejscami których nie ma
za czymś czego nie było.


Projekt narodził się w obliczu zderzenia się z natłoczonymi myślami, wynikającymi z samotności przy okazji izolacji związanej z sytuacją na świecie. Życie zmusza nas do wyborów, raz obrana droga zostawia swoje piętno na całe lata. Nie można cofnąć swoich decyzji i sprawdzić co by było gdyby. Spokojne życie rodzinne, samotna droga kariery czy awanturnicze lata autodestrukcji bez oglądania się za siebie ? Wszystkie rozwiązania mają w sobie coś pociągającego. Niezależnie od realnej decyzji jesteśmy w stanie przeżywać inne wersje siebie w marzeniach i snach. W ramach odpowiedzi na przedstawioną wyżej myśl powstało kilka różnych otwartych projektów zakrawających o różne dyscypliny artystyczne. Kolejne powstałe realizacje zmagały się z niemocą pełnego przekazania wizji którą mam w głowie. Powstałe prace są formą pewnej osobistej manifestacji oraz ekshibicjonizmu, zarówno tego duchowego jak i fizycznego.

Strategie przetrwania, video

Ciasto symbolizuje rozmówcę, natomiast przyprawy odpowiadają emocjom, jakie towarzyszą podczas prowadzenia rozmowy.
Są to kolejno smaki:
cierpki- dyskomfort psychiczny,
pikantny- ból/ cierpienie,
gorzki- trud,
słodki- ulga, szczęście,
słony- chwilowa udręka,
kwaśny- wstyd.

Pierwsza część pracy to dialog prowadzony na płaszczyźnie działań plastycznych, rozmowa toczy się symbolicznie, poprzez przelewanie swoich emocji na ciasto.
Dialog pierwszej części będzie odpowiadał wyobrażeniu odbiorcy, dekodującego przyprawy i snującego własną historię.
Druga część obnaża kontekst prowadzonego dialogu. Słyszymy toczącą się rozmowę, problematykę, której dotyka i sposobu jej prowadzenia. To rozmowa zaczyna kreować formę. Wideo ilustruje moją strategię przetrwania, obnażając miejsce, z którego pochodzę i przedstawiając problemy, z jakimi się zmagam. Paradoksalnie to druga część pracy ukształtowała tą pierwszą. Doświadczenia, jakie zebrałem w życiu, zaowocowały potrzebą twórczej kreacji, opowiadaniu o rzeczach, które uważam za istotne lub takie, które wymagają komentarza. W swojej twórczości poruszam problemy społeczne, ekologiczne i często prywatne.
Ciasto symbolizuje elastyczność i otwartość. Wyrywając się z jednego środowiska, musimy przystosować się do innego, jednocześnie niosąc bagaż nagromadzony wcześniej. To intymna historia o własnej przemianie i przebytej drodze, jednocześnie wyznaczająca punkt, w którym obecnie się znajduję.

Podstawowym założeniem książki, było skupienie się na małoistotnych sytuacjach z dnia
codziennego i stworzenie na ich podstawie opisów, które swoim charakterem będą interesujące dla
czytelnika. Obserwacja była tutaj podstawą do przeniesienia obrazu zauważonego w wymiar
tekstualny. Zależało mi w tej realizacji na pokazaniu, że rzeczy nieistotne dla otoczenia, wręcz
ignorowane, mogą stać się czymś niezwykle ciekawym i porywającym dla czytelnika, czymś co
przeistacza się we wciągającą i niezwykle zajmującą, poruszającą historię.
Do każdego tekstu jest przyporządkowana fotografia przestrzeni obserwacji, która dopełnia
projekt i pozwala czytelnikowi dotknąć miejsc, pamiętających niedawną obecność Osoby.

Kiedy każdy z dni wygląda tak samo, kiedy siedzę sama zamknięta w jednym pokoju, gdzie
moje pomieszczenie musi pomieścić wszystkie pracownie (malarską, rysunkową, sitodrukową...),
kiedy nic się nie zmienia, czuję potrzebę czegoś nowego... Jedynym rozwiązaniem jest wyobraźnia.
Stworzenie sobie wizji świata jaki chcę i życie tym co mogłoby być, a czego nie ma.
Akcja dziennika toczy się w murach akademii jednocześnie zaznaczając aktualne daty. Czas
w tym projekcie jest ważnym elementem, jest niezmienny. Zdarzenia, które opisuję są wynikiem
analizy moich tymczasowych kontaktów z innymi studentami, wymienianiem się realizowanymi
projektami, rozmowami na różne tematy.
Dziennik jest zapisem wielowątkowym, opisującym różne rozmowy, wyobrażone spotkania,
sytuacje przypadkowych obserwacji, czy nawet złość w kilku przypadkach. Wszystko to jest
opisywane z mojego punktu widzenia i stanowi fikcję opartą częściowo na rzeczywistych rozmowach
i zdarzeniach.

Freeganizm jest to styl życia polegający na poszukiwaniu żywności wyrzuconej do śmieci lub pozyskiwaniu nadmiarowych, niepotrzebnych towarów zanim zostaną one wyrzucone przez sprzedawców.
Owoce i warzywa znajdowane w koszach na śmieci często nie odstają jakością od tych które można znaleźć na sklepowych półkach. Często dyskwalifikuje je jedynie wygląd odbiegający od kanonu - nieidealny kształt czy drobna skaza na powierzchni.
,,Skip” to wciąż otwarty projekt w którym dokumentuję nocne podróże po mieście w poszukiwaniu jedzenia, a ze znalezionych produktów układam martwe natury, ukazując ich piękno i oddając cześć rzeczom skazanym na smutny koniec w śmietniku tylko dlatego, że było ich za dużo.

Stan niewyjątkowy, kadr z filmu

Niemożność swobodnego poruszania się, nakaz siedzenia w domu czy brak niektórych rozrywek dostępnych na wyciągnięcie ręki – takie zmiany sprawiają, że rzeczywistość wielu ludzi zaczyna drastycznie różnić się od codzienności. Jednak ograniczenia które dla jednych stają się nieznośne, dla innych okazują się codziennością.

Leśne, kadr z filmu

W świecie wypełnionym chaosem informacji i bodźców docierających do nas z każdej strony łatwo zatracić wewnętrzny spokój i równowagę. Są jednak miejsca, których zdają się nie dotykać problemy i zgiełk codzienności. Wracam do nich i wtapiając się w przestrzeń nie myślę o niczym.

"Aktualnie", cykl obiektów

Autodestrukcja
Wybrakowanie
Rozpad
Nieświadomość

„Niekończąca się uczta”, kadr z filmu
Za pomocą znalezionych materiałów zmontowałam film wideo,
przedstawiający niekończącą się ucztę.
W obecnych czasach klasa średnia wydaje się nie mieć już za bardzo
pomysłu na to jak jedzenie można jeszcze bardziej udziwniać.
Przerabiamy obecnie kolejną modyfikacje tej samej diety, znane
osobistości promują coraz bardziej absurdalne produkty spożywcze. Od
weganizmu po dietę raw, molekularne restauracje, knajpki z jedzeniem
fair trade, bio itp. Chce pokazać jak bardzo ludzie są pochłonięci przez
coraz większe dziwactwa kulinarne, a jednocześnie zapominają że
jedzenie jest tylko paliwem dla organizmu.
Ta niekończąca się uczta, zostanie pozbawiona sensu, bo nikt jej nigdy
nie skonsumuje. Nikt, ponieważ człowiek-widz, zawsze pozostanie
nienasycony, nigdy te jedzenie, ta uczta nie będzie dla niego
wystarczająca. Nie chce tylko zwracać uwagę na absurdalne podejście
ludzi do jedzenia, ale na ogólny przesyt dóbr które panuje. Na wielką
ucztę która nas otacza nie składa się tylko jedzenie ale też wszystkie
inne rzeczy które możemy kupić, zobaczyć, przeżyć. A jednak zamiast
się z nich cieszyć i doceniać, wciąż jest nam mało.

Film jest odpowiedzią na temat „Strategie przetrwania”.
Pomysł na realizację bardzo mocno ewoluował, z filmu poklatkowego
stał się ciągłą rejestracją procesu zawijania kawałka palo santo w
sznurek.
Ilość prób nakręcenia filmu też w pewniej sposób zaczęła wpływać na
moje odczucia co do projektu. Narastająca frustracja spowodowana
kolejnym niepowodzeniem sprawiła, że sama poczułam na własnej
skorzy irytację podobną do tej, jaką można odczuć, próbując ochronić
swoją duszę, swoje JA przed zniszczeniem.
Drewno symbolizuje jątrzące się problemy, niespokojną duszę, osobę,
która się miota. Sznurek ma zaś za zadanie symbolicznie ochronić
dusze od spalenia.
Proces jest niespokojny, jakbyśmy ścigali się z czasem, by móc ochronić
dusze.
Na koniec odkrywamy, że zniszczenie jest nieuchronne i nie jesteśmy w
stanie nic z tym zrobić.

Wiesław Röhrenschef (1923 – 1993): malarz, grafik, poeta, pedagog. Absolwent krakowskiej Akademii

Sztuk Pięknych. Wieloletni nauczyciel malarstwa oraz historii sztuki w tarnowskim Liceum Sztuk Pla-
stycznych. Szczególnym miejscem inspiracji był dla niego dwór w Jeżowie. Jego twórczość cechuje me-
lancholia, romantyzm oraz refleksja nad przemijaniem.

Był przyjacielem moich dziadków. Dedykował im wiele prac, zapraszał do Jeżowa, niejednokrotnie por-
tretował babcię oraz mamę. Księżyc i Beatrycze to opowieść o tej relacji.

Przebieg pracy nad digitalizacją taśmy 2x8mm:
Przez ponad 50 lat, nagranie* Wiesława Röhrenschefa dokumentujące wyjazd moich dziadków i mamy

nad rzekę Dunajec leżało w moim domu nieoglądane. Brak odpowiedniego projektora oraz nieprzepro-
wadzony proces digitalizacji sprawiły iż jego dokładna zawartość nie była dla nas znana. Od dawna in-
trygował mnie ów przedmiot oraz narosła wokół niego aura. Postanowiłem więc dokonać samodzielnej

digitalizacji w warunkach domowych za pomocą aparatu fotograficznego. Nieoptymalny sposób prze-
trzymywania taśmy spowodował liczne zabrudzenia oraz zmiany kolorystyczne filmu. Również ograni-
czenia technologiczne od początku projektu zakładały, że efekt nie będzie najwierniejszym przełoże-
niem materiału. Jednak podszedłem do pracy z myślą o kreatywnym wykorzystaniu tych efektów.

Proces rozpocząłem od budowy (wraz z tatą) narzędzia pozwalającego na przeprowadzenie digita-
lizacji. Dwie drewniane belki posłużyły jako baza konstrukcyjna. Na nich ułożyłem szybę z naklejonymi

paserami, a pod nią źródło światła (wyświetlacz telefonu), tworząc tym samym podświetlany pulpit. Na
obu końcach przeprowadzone zostały metalowe pręty, pozwalające na umieszczenie szpuli z filmem

po jednej, pustej po drugiej stronie. Taki układ umożliwiał przeprowadzenie taśmy na podświetlanej po-
wierzchni, i zwijanie po drugiej stronie. Umieszony na statywie aparat pozwalał na wyostrzenie obszaru

odpowiadającego mniej więcej 11 klatkom. Całość taśmy zajęła 434 zdjęcia.
Kolejny krok stanowi korekcja obrazu, wydzielenie i ujednolicenie pojedynczych klatek, a następnie
zmontowanie całości. Przy kadrowaniu zachowywałem prześwietlenia, zanieczyszczenia oraz boczne
perforacje.

To nie jest. To jest Film o Magdalenie Kieszniewskiej
wideo 05’29”
Temat: Studium postaci

Strategie przetrwania.

Odkąd człowiek zaczął wieść osiadły tryb życia zyskał większą możliwość akumulacji przedmiotów. W ewolucyjnym kluczu gromadzenie, kolekcjonowanie łączy się z poczuciem bezpieczeństwa i dobrobytu. Z czasem funkcjonalność rzeczy ustępuje miejsca sentymentom, emocjom, a zachwyt nad pomysłowością zastosowania przedmiotu staje się pociągającym atutem prowadzącym do jego kupna. Wtedy niemożliwym staje się życie bez …

Księżyc
2020
video-art
czas trwania: 01:41
Prowadzę zeszyty z dobrymi radami dla samej siebie. W teorii maja mi pomagać w myśleniu pozytywnie, pracy nad swoimi wadami i robieniu postępów w życiu. Piszę w nich najwięcej, kiedy czuję się najgorzej.