Założeniem pracowni jest pełna otwartość na poszukiwanie własnej formy wypowiedzi oraz własnego definiowania funkcji rysunku jako autonomicznej dyscypliny sztuki. Istotne jest również otwarte i różnorodne podejście do zagadnienia rysunku rozumianego jako idea nieograniczona warsztatem w tradycyjnym ujęciu.
Praca nad wizualizacją podejmowanego tematu jest traktowana jako proces rozłożony w czasie, w którym studenci po doświadczeniach z pierwszego roku poszukują najbardziej odpowiedniej dla siebie formy wypowiedzi, opartej nie tylko na aranżacji z modelem, ale również na propozycjach własnych tematów.
Rysunek może być traktowany jako punkt wyjścia, forma nieograniczona jedynie do płaszczyzny papieru, może być ona zmaterializowana w dowolnym medium (obiekt, instalacja, działania na pograniczu dyscyplin itp.) i technice (dowolność środków, narzędzi, materiałów).
Program pracowni stawia na twórcze sposoby kreacji rzeczywistości przy pomocy języka wizualnego. Język ten powinien być wypadkową inwencji, wrażliwości i predyspozycji studenta
w połączeniu ze zdolnością interpretacji podejmowanych zagadnień, doboru środków i konsultacji lub korekt z prowadzącymi. Konsekwencją procesu poszukiwań mającego źródło w rysunku jest umiejętność dokonywania świadomego, autorskiego wyboru języka artykulacji artystycznej.
