Hedera Helix

 Inspiracją dla wystawy i jej tytułu, jest bluszcz pospolity (łac. Hedera Helix). Jego płożąca się lub pnąca natura, stała się punktem wyjścia do próby zrozumienia zjawiska migracji, poza standardowymi znaczeniem, poza migracją w ujęciu antropocentrycznym. Autor poszukuje odpowiedzi na problemy współczesności, nie w działalności człowieka i w słowniku ludzkim, ale poza nimi. Poszukuje zatem w naturze, odrzucając interpretację dyktowaną przez kulturę. Jak sam mówi: „Odbicie się od „dziedzictwa kultury wygnania” otwiera perspektywę, z której można wyobrazić sobie, doświadczyć i nauczyć się współistnieć społecznie, przestrzennie i politycznie poza ideą granicy”.

Tworzywem instalacji jest drut żyletkowy concertina służący do budowy agresywnych ogrodzeń i przeszkód, który stał się stałym elementem krajobrazu wokół współczesnych granic. Concertina, w tej pracy zawiera w sobie ślad procesu dekonstrukcji — przekształcając się w bluszcz staje się znakiem wolności, uosobionej w roślinnej swobodzie i dzikości. Ta zmiana znaczeń dzieje się na krawędzi kultury i natury. W takim ujęciu uczenie się od roślin oznacza oduczanie się dokonań natury ludzkiej – oduczanie się kultury. Zmiana ta zwiastuje wiele kolejnych.

Żyjemy w przededniu epoki wzmożonych migracji – zmiany klimatu zmuszą ludzi do opuszczenia miejsc w których żyją. Aby przetrwać, będziemy musieli emigrować, albo przyjmować ludzi w drodze. Migracja może być jednak ratunkiem — w końcu to ona uczyniła nas tymi, kim jesteśmy.