I TU TEŻ

 A tu zdobyłyśmy prawdziwą wiedzę. A tu wylądowałyśmy w dziczy. I tu też - pisze Lisa Robertson w Pogodzie, literackim strumieniu świadomości o kobiecym ciele rozpływającym się w krajobrazie pomieszanym z leksyką. Postawienie obok siebie „prawdziwej wiedzy” i „dziczy” powtórzonych razem w „i tu też”, ujawnia współczesne miejsce generowania wiedzy - płynny bezkres, w którym poznanie służy już nie tylko opisywaniu i porządkowaniu rzeczywistości, ale również doświadczaniu się/ciebie/ich. Klasyczny, witruwiański ideał ciała ludzkiego - wzór idealnych proporcji i standard „naturalnej” doskonałości - staje się dziś coraz bardziej problematyczny. Alternatywne poglądy na temat człowieka przekształcają się, w ramach teorii posthumanizmu, w modele ludzkiego podmiotu kwestionujące indywidualizm jako „ludzką naturę”. „I tu też” jest miejscem hiperzamieszkanym. Na równych prawach istnieją w nim ludzie i istoty nie-ludzkie; ale też przedmioty, urządzenia, sztuczna inteligencja znaki i memy. Z nich wszystkich zbudowana jest nowa wspólnota, w której to co ludzkie - podmiotowość i tożsamość, kształtowane są przez dodawanie: innych podmiotów, systemów i znaczeń, do ciała, do umysłu, do indywidualności. Ten stan istnienia można nazwać symbiocenem.

Wystawa I tu też skupia się na praktykach performatywnych oraz obrazach i obiektach z nimi związanych. Praktyki te służą próbom wypracowywania nowego języka - zrozumiałego dla wszystkich mieszkańców wspólnoty. Język symbioceniczny jest niewerbalny. Może być językiem dotyku, czułości, przestrzenno-wizualnych znaków i gestów, intuicyjnych relacji między istotami. Jest alogiczny i surrealny. Nie jest nowy. Istnieje obok, na marginesach racjonalnych kategorii naukowych bibliotek. Tym językiem generować będziemy nową wiedzę i tworzyć horyzonty naszego rozumienia świata, w którym, wobec zmian klimatycznych i technologicznych, wszyscy będziemy identyfikować się jako osoby neuronietypowe.

I tu też jest również polisensoryczną mapą reakcji na współczesne globalne hipereobiekty - kryzys klimatyczny, późny kapitalizm, sztuczną inteligencję. Reakcje te polegają na rozszczelnianiu rzeczywistości, bizarnych próbach opisywania świata, zauważaniu istot nie-ludzkich, rozumieniu własnego i społecznego ciała jako queerowe. Wiedza generowana ciałem jest integralną częścią przekształcającej się ciągle przestrzeni, w której wciąż na nowo możemy wskazywać  miejsca i znaczenia, gdzie powtarzanie “i tu też” jest/jestem/jesteście, może być nieustanne.