Oficjalne Zamknięcie Sali Otwartej
Zamknięcie Sali Otwartej nie jest końcem. Jest gestem, który wpisuje się w trwający, nieustanny proces — redefinicji, prób i błędów.
Przestrzeń, która przez cały czas swojego istnienia była polem eksperymentu, dialogu i ryzyka, domyka się dziś nie jako porażka, lecz świadectwo ograniczeń wpisanych w każdą próbę działania w otwartości. Sala Otwarta stanowiła odpowiedź na potrzebę elastycznego miejsca spotkań — takiego, które nie narzuca, lecz zaprasza; które nie definiuje, lecz umożliwia. Jej funkcjonowanie opierało się na założeniu, że proces — choć niekiedy niespójny, nieprzewidywalny czy nawet bolesny — sam w sobie stanowi wartość. Przez ten czas gościliśmy artystki, badaczy, osoby działające poza instytucjonalnym obiegiem i tych, którzy dopiero szukają swojego
języka. Każda z tych obecności wnosiła do przestrzeni coś nietrwałego, ale znaczącego.
Dziś, ogłaszając oficjalne zamknięcie Sali Otwartej, nie mówimy że jest to koniec drogi, ale jej nieodłączny emelent. W tym akcie zamknięcia zawiera się uznanie dla tego, co nie zostało zrealizowane, co się nie udało, co nie znalazło formy — a także dla tych momentów, które choć ulotne, pozostawiły ślad. Porażka, rozumiana jako nieustanne ścieranie się idei z rzeczywistością, odsłania kruche granice możliwości, ale jednocześnie otwiera przestrzeń dla przyszłych prób.
Dziękujemy wszystkim, którzy współtworzyli Salę Otwartą — obecnością, działaniem, krytyką. To dzięki Wam ta przestrzeń mogła pozostać niedokończona. Wierzymy, że w jej domknięciu zawiera się impuls do kolejnych otwarć — gdzieś indziej, w innej formie, z inną wrażliwością.