„Skocze tylko po mleko”

Wystawa „Skoczę tylko po mleko” swój tytuł czerpie z kultury Internetu. Nawiązuje on do rozpowszechnionej cyfrowym imaginarium figury nieobecnego ojca, który wypowiedziawszy tytułowe „Skoczę tylko…” opuszcza rodzinę na zawsze.

Prace studentów_ek drugiego roku malarstwa to także w pewien sposób skutek dorastania w uniwersum internetowych memów.

Artyści_stki za pomocą swojej wystawy chcą zaprosić odbiorcę do świata skomplikowanych relacji międzyludzkich, międzypokoleniowych napięć i niedomówień, pełnego emocjonalnych, autobiograficznych historii opowiadanych pod przykrywką charakterystycznej dla świata cyfrowego mieszanki tragedii z komedią.

TEKST KURATORSKI: 

Polska kultura internetowa, pomimo swojej z pozoru kakofonicznej natury, przez ostatnie dwie dekady zdążyła wypracować zaskakująco ujednolicone uniwersum. W przypadku świata memów możemy mówić wręcz o pewnej konwencji zakładającej, choć brzmi to paradoksalnie, istnienie szeregu zupełnie nowych archetypów i toposów. Dowodzi to dość jednoznacznie, że pomimo społecznego zróżnicowania istnieje jakaś forma zbiorowej świadomości ludzi wychowanych w podobnym czasie i miejscu. 

Jedną z takich obecnych w internetowym imaginarium, archetypicznych postaci jest figura nieobecnego ojca i to właśnie jego hipotetyczne ostatnie zdanie wypowiedziane przed opuszczeniem rodziny stały się punktem wyjścia i zarazem tytułem wystawy „Skoczę tylko po mleko”. Po tych słowach archetypiczny ojciec-uciekinier zamyka za sobą drzwi i znika bez śladu na długie lata. 

Wystawa składa się z prac młodych twórców_czyń, którym ów internetowy w swoim charakterze alians tragedii z komedią wydaje się być bardzo bliski. Sugerowana przez nazwę ekspozycji sytuacja straty lub porzucenia stała się dla twórców_czyń wystawy impulsem do zasygnalizowania własnych historii, mniej lub bardziej uniwersalnych. Dla pokolenia tak wyczulonego na wszelkie zaniedbania i potrafiącego otwarcie nazywać swoje emocje, temat złożonych relacji międzyludzkich wydaje się być niewyczerpywalny. Prezentowane prace odsłaniają przed widzem międzyludzkie, rodzinne i międzypokoleniowe napięcia. W ramach wystawy młodzi twórcy_czynie poszukują własnych strategii na opowiadanie o rodzinie, którą definiują według własnych przekonań, nierzadko polemizując z jej tradycyjnym modelem. 

To historie o niezręcznej ciszy, zdawkowych rozmowach, wykoślawionych wspomnieniach, niespełnionych horoskopach i prześwietlonych fotografiach. 

W tym kontekście internetowa historyjka o znikającym „starym” okazuje się być bardziej uniwersalna niż mogłoby się wydawać, a jego nijakie pożegnalne słowa dzwonią w uszach pozostawiając nieprzyjemne echo codzienności.

Osoby artystyczne:

Aleksandra Piekarz
Aleksandra Przetak
Alona Okhrimenko
Ewa Babiarz
Jakub Powęzka
Jan Wojtaś
Julia Białek
Julia Wiorek
Kajetan Bronisławski
Katarzyna Warmuz
Lidia Nylec
Magdalena Czaplicka-Dziaduch
Marta Cesarska
Marta Dudek
Martyna Bonarska
Natalia Nycz
Szymon Madejski
Yelyvzaveta Sereda