Pracownia działań multigraficznych

Anna Nolepa / Malarstwo / Suplement do dyplomu


“Nazwałam to moim Toksynem”- “mój Toksyn”, “Toksyn”, zapisany z dużej litery, maskulinatyw rzeczownika “toksyna”.

Według słownika PWN “toksyna” to substancja chemiczna wytwarzana przez organizmy żywe, która ma właściwości trujące dla innego organizmu. Jest to więc coś wytwarzanego poza zatruwanym ciałem, co wnika w nie głęboko, najgłębiej jak tylko może i zaburza
swobodne jego funkcjonowanie, przejmuje kontrolę.

“Toksyn” zostaje zapisany jako imię. Mimo, że zapisaywany jest głównie w formie męskiej, pozostaje bezpłciowy.

Zbiór działań performatywnych jest kreacją artystyczną opierającą się na personalnych przeżyciach i skutkach wychowania się w ortodoksyjnej Rzymsko-Katolickiej rodzinie. Poprzez ruch, gest, symbol ciało wydobywa z siebie emocjonalne stygmaty pozostawione
na psychice.

Kryzys, tożsamość, dyskomfort, naznaczenie.
Stygmat- Toksyn.
Obca materia, trapi ciało, nie jest wyborem, jest narzucona.


Stacja 2. Stacja druga, “Stygmaty”, Upadek drugi
Film oparty o performatywne działania skonstruowany został z kadrów będących zbliżeniami na twarz i ciało. Wprowadzone zostają tutaj mocno oddziałujące dodatkowe elementy takie jak czerwony materiał, czarna i przezroczysta folia, obce dłonie, brązowa maź, muzyka.

***

Syf,
Syfiaste to wszytsko,
Co uformowało się z tej wydzieliny,
Obrzydliwe.
Mimo wszystko wdałam się w wir,
Próby płynięcia pod prąd są złudne,
Lecz muszę odwrócić kierunek tej rzeki.

Marianna Buchowicz / Grafika / III rok

Magdalena Skrzynecka / Malarstwo / IV rok


Film stworzony na bazie starych nagrań będący zabawą bielą i kontrastem. Jego zadaniem jest pokazanie roli światła w obrazach i dziełach wizualnych, oraz tego jak bardzo istotnym jest elementem, mogącym zmienić percepcję całości przedstawianego obrazu.

Marianna Rodziewcz / Grafika / III rok


Jednościogród jest miejscem zawieszonym pomiędzy światem realnym, a wyimaginowanym, krainą zamieszkaną przez osoby artystyczne, przestrzenią swobodnej wypowiedzi, ekspresji i działania.
Społeczność artystyczna zamieszkująca Jednościogród jest bardzo zróżnicowana. Każda osoba ma swoje preferowane tempo i warunki pracy, inną stylistykę i środki wyrazu.

Wszystkie osoby łączy potrzeba działania, a tę realizują kolektywnie. Nie postrzegają siebie nawzajem w kategoriach konkurencji. Wszystkie razem piszą historię, tworzą środowisko, praktyka artystyczna każdej osoby jest częścią zbiorowej opowieści o człowieku, do której
dokładają części, uzupełniają wątki i wplatają nowe.
Artystki i artyści zawsze siebie wzajemnie wspierają, bo przyświeca im ten sam cel.

Produkcja sztuki w Jednościogrodzie nie rządzi się klasycznymi prawami rynkowymi. Rynek sztuki jest wiecznie nienasycony- zapotrzebowanie na sztukę jest nieskończone i właśnie dlatego taka społeczność może funkcjonować.

Marianna Rodziewcz / Grafika / III rok


Jednościogród jest miejscem zawieszonym pomiędzy światem realnym, a wyimaginowanym, krainą zamieszkaną przez osoby artystyczne, przestrzenią swobodnej wypowiedzi, ekspresji i działania.
Społeczność artystyczna zamieszkująca Jednościogród jest bardzo zróżnicowana. Każda osoba ma swoje preferowane tempo i warunki pracy, inną stylistykę i środki wyrazu.

Wszystkie osoby łączy potrzeba działania, a tę realizują kolektywnie. Nie postrzegają siebie nawzajem w kategoriach konkurencji. Wszystkie razem piszą historię, tworzą środowisko, praktyka artystyczna każdej osoby jest częścią zbiorowej opowieści o człowieku, do której
dokładają części, uzupełniają wątki i wplatają nowe.
Artystki i artyści zawsze siebie wzajemnie wspierają, bo przyświeca im ten sam cel.

Produkcja sztuki w Jednościogrodzie nie rządzi się klasycznymi prawami rynkowymi. Rynek sztuki jest wiecznie nienasycony- zapotrzebowanie na sztukę jest nieskończone i właśnie dlatego taka społeczność może funkcjonować.

Marianna Rodziewcz


Jednościogród jest miejscem zawieszonym pomiędzy światem realnym, a wyimaginowanym, krainą zamieszkaną przez osoby artystyczne, przestrzenią swobodnej wypowiedzi, ekspresji i działania.
Społeczność artystyczna zamieszkująca Jednościogród jest bardzo zróżnicowana. Każda osoba ma swoje preferowane tempo i warunki pracy, inną stylistykę i środki wyrazu.

Wszystkie osoby łączy potrzeba działania, a tę realizują kolektywnie. Nie postrzegają siebie nawzajem w kategoriach konkurencji. Wszystkie razem piszą historię, tworzą środowisko, praktyka artystyczna każdej osoby jest częścią zbiorowej opowieści o człowieku, do której
dokładają części, uzupełniają wątki i wplatają nowe.
Artystki i artyści zawsze siebie wzajemnie wspierają, bo przyświeca im ten sam cel.

Produkcja sztuki w Jednościogrodzie nie rządzi się klasycznymi prawami rynkowymi. Rynek sztuki jest wiecznie nienasycony- zapotrzebowanie na sztukę jest nieskończone i właśnie dlatego taka społeczność może funkcjonować.

Marianna Rodziewcz / Grafika / III rok


Niewidzialne współlokatorki każdego człoweka. Przebywają w mieszkaniach i prywatnych przestrzeniach. W obecności ludzi ukrywają się, a pod ich nieobecność wychodzą z kryjówek, goszcząc w przestrzeni życia codziennego. Ich wyproszenie jest niemożliwe. Mowa o brudaskach, inaczej zwanych pozostałkami.

BRUDASKI- kim-czym są?

Brudaski są pozostałościami po codziennych nieupublicznionych aktywnościach człowieka.
Ich ciała w 90% zbudowane są z wydzielin ludzkich (takich jak mocz, krew, pot, sperma, ślina itp). Pozostałe 10% stanowią materiały takie jak pył, kurz, czy piasek. Lubią wilgotne otoczenie, ale ze względu na swoje wysokie zdolności przystosowawcze są w stanie rozwijać się w każdym środowisku, zamieszkałym przez człowieka. Żywią się skrytymi aktywnościami domowniczek i domowników.

Marianna Rodziewcz / Grafika / III rok


Niewidzialne współlokatorki każdego człoweka. Przebywają w mieszkaniach i prywatnych przestrzeniach. W obecności ludzi ukrywają się, a pod ich nieobecność wychodzą z kryjówek, goszcząc w przestrzeni życia codziennego. Ich wyproszenie jest niemożliwe. Mowa o brudaskach, inaczej zwanych pozostałkami.

BRUDASKI- kim-czym są?

Brudaski są pozostałościami po codziennych nieupublicznionych aktywnościach człowieka.
Ich ciała w 90% zbudowane są z wydzielin ludzkich (takich jak mocz, krew, pot, sperma, ślina itp). Pozostałe 10% stanowią materiały takie jak pył, kurz, czy piasek. Lubią wilgotne otoczenie, ale ze względu na swoje wysokie zdolności przystosowawcze są w stanie rozwijać się w każdym środowisku, zamieszkałym przez człowieka. Żywią się skrytymi aktywnościami domowniczek i domowników.

Marianna Rodziewcz / Grafika / III rok


Niewidzialne współlokatorki każdego człoweka. Przebywają w mieszkaniach i prywatnych przestrzeniach. W obecności ludzi ukrywają się, a pod ich nieobecność wychodzą z kryjówek, goszcząc w przestrzeni życia codziennego. Ich wyproszenie jest niemożliwe. Mowa o brudaskach, inaczej zwanych pozostałkami.

BRUDASKI- kim-czym są?

Brudaski są pozostałościami po codziennych nieupublicznionych aktywnościach człowieka.
Ich ciała w 90% zbudowane są z wydzielin ludzkich (takich jak mocz, krew, pot, sperma, ślina itp). Pozostałe 10% stanowią materiały takie jak pył, kurz, czy piasek. Lubią wilgotne otoczenie, ale ze względu na swoje wysokie zdolności przystosowawcze są w stanie rozwijać się w każdym środowisku, zamieszkałym przez człowieka. Żywią się skrytymi aktywnościami domowniczek i domowników.

Aleksandra Gorbaszewicz / Wzornictwo / III rok


„Pod neonem codzienności” to ukazanie dualizmu każdemu znanej sieci sklepów Żabka, która stała się nieodłącznym elementem polskich miast. Z jednej strony przyciągają wygodą i kolorowym wystrojem, a z drugiej – kryją codzienność sprzedawców, ich historii oraz planów na przyszłość, a także szare oblicze tego, co dzieje się wokół. Projekt powstał na podstawie krótkich wywiadów z pracownikami, a także fotografii otoczenia, ukazujących kontrast między hipnotyzującym neonem, a szarą rzeczywistością.

Poprzez moją pracę artystyczną chciałabym zachęcić do spojrzenia na te popularne sklepy z nowej perspektywy, biorąc pod uwagę to, co kryje się na drugim planie.

Weronika Janica / Grafika / III rok


Według definicji, Pływać — mieć cechy, które uniemożliwiają zatonięcie.

Pływactwo można trenować, opanowywać, naśladować, uprawiać, żyć. Można się nim zajmować bądź nie zajmować. Jest metodą poruszania się w sosie życia, przepychania się z wodą, ścigania upływającego czasu.

A zbieractwo to bycie zbiornikiem.

Miejscem przeżyć, przepływu emocji, wspomnień, traum, marzeń, fantazji i dotychczasowych doświadczeń, snucia wniosków... Odosobnionym miejscem przemyśleń, pomieszczeniem środowiska wodnego; płynów nastrojowych, treści która nas wypełnia.

Każdy, każda i każde z nas ma swój basen, ja zapraszam dziś do swojego.

Mniej zawiłymi słowami, przed wami instalacja, którą opowiadam o procesie przeżywania kryzysu, i tym co z nim związane, o stracie, o smutku, tęsknocie, odrzuceniu, braku sensu i celu.

Weronika Janica / Grafika III / rok


Dmuchane motyle

to tyle, po tobie
mam w sobie dmuchane motyle
co unoszą na wodzie tonące kończyny
zastygłe w brzuchu w bezruchu
wystawiane na wiatr wspomnień
trzepocą skrzydłami
resztkami sił
trzymam się ich
spoconymi rękami
wypływam i biorę
oddech przy oknie
jest uchylone dalej

Weronika Janica / Grafika III / rok


Dmuchane motyle

to tyle, po tobie
mam w sobie dmuchane motyle
co unoszą na wodzie tonące kończyny
zastygłe w brzuchu w bezruchu
wystawiane na wiatr wspomnień
trzepocą skrzydłami
resztkami sił
trzymam się ich
spoconymi rękami
wypływam i biorę
oddech przy oknie
jest uchylone dalej

Magdalena Bogdan / Malarstwo / III rok


Tytuł cyklu na krawędzi światła to żywioły-ogień, woda i powietrze. Kawałki pleksi poddano ich działaniu. W pierwszym etapie polowe obiektów zarysowano jak do suchorytu. Znajdują się na nich autoportrety. Wszystkie pleksi poddano działaniu ognia. Ogień czyli światło. Pleksi swoimi krawędziami dotykało ognia światła przy tym stapiając się, wyginając, niszcząc oraz tworząc nowe inne formy. Czasem kiedy ogień zajmował pleksi zamiast jej tylko dotykać trzeba było podmuchem powietrza go zgasić. Kolejnym etapem było zatapianie obiektów w wodzie w metalowej misce. Z ognistych i wyginających się obiektów przeistoczyły się w pływające przypominające niczym kostki lodu. Zdjęcia z procesu posłużyły do stworzenia grafik. Zdjęcia poddano obróbce na negatywy czy nawarstwianiu i różnicowaniu.

Magdalena Bogdan / Malarstwo / III rok


Tytuł cyklu na krawędzi światła to żywioły-ogień, woda i powietrze. Kawałki pleksi poddano ich działaniu. W pierwszym etapie polowe obiektów zarysowano jak do suchorytu. Znajdują się na nich autoportrety. Wszystkie pleksi poddano działaniu ognia. Ogień czyli światło. Pleksi swoimi krawędziami dotykało ognia światła przy tym stapiając się, wyginając, niszcząc oraz tworząc nowe inne formy. Czasem kiedy ogień zajmował pleksi zamiast jej tylko dotykać trzeba było podmuchem powietrza go zgasić. Kolejnym etapem było zatapianie obiektów w wodzie w metalowej misce. Z ognistych i wyginających się obiektów przeistoczyły się w pływające przypominające niczym kostki lodu. Zdjęcia z procesu posłużyły do stworzenia grafik. Zdjęcia poddano obróbce na negatywy czy nawarstwianiu i różnicowaniu.

Magdalena Bogdan / Malarstwo / III rok


Tytuł cyklu na krawędzi światła to żywioły-ogień, woda i powietrze. Kawałki pleksi poddano ich działaniu. W pierwszym etapie polowe obiektów zarysowano jak do suchorytu. Znajdują się na nich autoportrety. Wszystkie pleksi poddano działaniu ognia. Ogień czyli światło. Pleksi swoimi krawędziami dotykało ognia światła przy tym stapiając się, wyginając, niszcząc oraz tworząc nowe inne formy. Czasem kiedy ogień zajmował pleksi zamiast jej tylko dotykać trzeba było podmuchem powietrza go zgasić. Kolejnym etapem było zatapianie obiektów w wodzie w metalowej misce. Z ognistych i wyginających się obiektów przeistoczyły się w pływające przypominające niczym kostki lodu. Zdjęcia z procesu posłużyły do stworzenia grafik. Zdjęcia poddano obróbce na negatywy czy nawarstwianiu i różnicowaniu.

Katarzyna Jachowska / Malarstwo / Suplement do dyplomu

Mój dyplom dodatkowy składa się z dwóch części, pierwsza jest zbiorem grafik, które przedstawiają galerię zdjęć w telefonie, niemalże identycznych, co ma ukazywać obsesję na punkcie swojego wyglądu, niezadowolenie z siebie, potrzebę wykonania nawet kilkudziesięciu prawie takich samych zdjęć, żeby choć jedno było godne wstawienia.

Druga część składa się z filmików gdzie głównie używam aparatu w telefonie, jako lustra, aby się przejrzeć oraz skontrolować swój wygląd, co jest dopełnieniem części pierwszej.

Paweł Sobczak / Malarstwo / Suplement do dyplomu


Praca dyplomowa Pawła Sobczaka koncentruje się na elementach autoterapii, która jest swoistą potrzebą samodzielnego uzyskania równowagi przez artystę. To próba odrzucenia negatywnych przeżyć związanych z rodzinną historią oraz zastąpienia jej zrozumieniem i zaakceptowaniem kontekstu kulturowego, w którym historia ta została wytworzona. W rezultacie artysta zmienia perspektywę poprzez stworzenie nowego sposobu przeżywania i rozumienia tych doświadczeń.

Sobczak w swoim dyplomie odnosi się do poziomów psychiki wskazanych przez C.G. Junga — do świadomości, nieświadomości indywidualnej oraz zbiorowej. Skupia uwagę na procesie, w którym zbyt silne, a zarazem niebezpieczne dla zachowania stabilności psychicznej, informacje i doświadczenia trafiają do obszaru
nieświadomości. Analizuje jej tajemniczy, skrywany, prywatny spadek.

W tym spadku odnajduje koncepcje Junga odnoszącą się do marzeń sennych, cienia oraz wewnętrznego dziecka:
- cień, czyli skłonności i uczucia, które są automatycznie i spontanicznie wycofywane ze świadomego umysłu;
- sny mające informować o poziomie osobistej świadomości, a także o tym, w jaki sposób istota ludzka dąży do osiągnięcia równowagi psychicznej;
- wewnętrzne dziecko jako pierwotny archetyp każdego człowieka, który odpowiada za intuicję oraz kreatywność, stając się źródłem energii i inspiracji.

Paweł Sobczak / Malarstwo / Suplement do dyplomu

Domek dla lalek o wymiarach 100 × 70 × 80 cm, został wykonany z płyty MDF. W środku konstrukcji zaprezentowano pamiętniki. Obiekt otoczono kręgiem solnym i świecami.

Paweł Sobczak / Malarstwo / Suplement do dyplomu

Komoda o wymiarach 120 × 60 × 30 cm z ręcznie malowaną tablicą ouija na blacie.

Paweł Sobczak / Malarstwo / Suplement do dyplomu

Dokumentacja projektu realizowanego w przestrzeni social media. Służąca oddaniu głosu Jungowskiego cienia artysty, poruszająca kwestie braku akceptacji samego siebie. Artysta tworzy mit, w którym wciela się w wykreowany przez siebie Archetyp, ukazując fikcyjne etapy swojego życia, w postaci przeprowadzki do Rzymu, romansu z kuratorem sztuki oraz zakupu pracowni artystycznej z zarobionych na sztuce pieniędzy.

Paweł Sobczak / Malarstwo / Suplement do dyplomu

Odtworzenie pracowni artystycznej, prezentowanej w social mediach jako pracownia w Rzymie, w pomieszczeniu galerii.

Kacper Załogowski / Malarstwo / Suplement do dyplomu


Moja mama nauczyła mnie pisać, więc mogę ci o sobie napisać.


Nikt nie nauczył mnie mówić, więc nie opowiem ci o sobie.
Mogę ci za to o sobie napisać.

Nie napisałem tej książki po to, by się żalić. Napisałem ją dlatego, że się bałem. Bałem się że stanę się kimś, kim nigdy nie chciałbym się stać.

Mąż mojej babci zostawił rodzinę, gdy mój ojciec miał 14 lat. Wyprowadził się z domu i zamieszkał wieś obok z inną kobietą, całkowicie zrywając kontakt z dziećmi i żoną. Od 41 lat nie ma żadnego kontaktu ze swoim potomstwem, z żoną widział się jedynie tyle, na ile było to konieczne przy rozwodzie.

Przy sakramencie bierzmowania w wieku 15 lat, gdy musiałem wybrać swoje trzecie imię, zdecydowałem się przyjąć imię Edward. Po dziadku, który nigdy moim dziadkiem nie był.

W swoim naiwnym, dziecięcym wyobrażeniu, wymyśliłem sobie, że stanę się dla mojej rodziny lepszym Edwardem, niż był dla niej pierwszy mąż mojej babci. Zafascynowany jeszcze wtedy wszelkimi bohaterskimi sylwetkami stwierdziłem, że oczyszczę to imię ze
wszelkich negatywnych rzeczy, które ze sobą niesie.

Potem zacząłem się bać, że to imię jeszcze bardziej upodobniło mnie do osoby którą nigdy nie chciałem się stać.

Bałem się, że nie będę w stanie poświęcić się dla dobra innych, że nie będę nigdy gotowy, aby przestać być głównym bohaterem swojej opowieści. Że będę niechętny, by zejść na drugi plan, żeby ktoś mógł na mnie polegać i oczekiwać ode mnie. Bałem się, że odziedziczę po ojcu mojego ojca o wiele więcej niż jedynie imię. Imię wybrałem sobie sam, za to cech charakteru i mojego podejścia do różnych rzeczy już nie, zostały mi narzucone. Gdybym wierzył w takie rzeczy, stwierdziłbym zapewne, że sam na siebie to ściągnąłem, decydując się na taki krok, w mojej naiwnej, dziecięcej wyobraźni prawidłowy i potrzebny.

Na szczęście nie wierzę.

Wierzę za to w genetykę, i dziedziczenie.
Dlatego właśnie się bałem.

Bałem się nie odrzucenia i samotności. Braku bycia kochanym i potrzebnym. Bałem się, że to ja nie będę w stanie kochać i poświęcać się.

Napisałem tą książkę jako przestrogę, dla samego siebie. Aby ostrzegała mnie, broniła przed tym, żebym nie stał się kimś kim nigdy nie chciałem się stać.

Napisałem tą książkę, żeby już nie musieć się bać.

Przepraszam, że nie namaluję dla nas ładnego obrazu. Przepraszam, że nie napiszę ładnego tekstu. Chciałbym z tobą porozmawiać, ale nie potrafię.

To wszystko co mogę dla nas zrobić.

Kacper Załogowski / Malarstwo / Suplement do dyplomu


Moja mama nauczyła mnie pisać, więc mogę ci o sobie napisać.


Nikt nie nauczył mnie mówić, więc nie opowiem ci o sobie.
Mogę ci za to o sobie napisać.

Nie napisałem tej książki po to, by się żalić. Napisałem ją dlatego, że się bałem. Bałem się że stanę się kimś, kim nigdy nie chciałbym się stać.

Mąż mojej babci zostawił rodzinę, gdy mój ojciec miał 14 lat. Wyprowadził się z domu i zamieszkał wieś obok z inną kobietą, całkowicie zrywając kontakt z dziećmi i żoną. Od 41 lat nie ma żadnego kontaktu ze swoim potomstwem, z żoną widział się jedynie tyle, na ile było to konieczne przy rozwodzie.

Przy sakramencie bierzmowania w wieku 15 lat, gdy musiałem wybrać swoje trzecie imię, zdecydowałem się przyjąć imię Edward. Po dziadku, który nigdy moim dziadkiem nie był.

W swoim naiwnym, dziecięcym wyobrażeniu, wymyśliłem sobie, że stanę się dla mojej rodziny lepszym Edwardem, niż był dla niej pierwszy mąż mojej babci. Zafascynowany jeszcze wtedy wszelkimi bohaterskimi sylwetkami stwierdziłem, że oczyszczę to imię ze
wszelkich negatywnych rzeczy, które ze sobą niesie.

Potem zacząłem się bać, że to imię jeszcze bardziej upodobniło mnie do osoby którą nigdy nie chciałem się stać.

Bałem się, że nie będę w stanie poświęcić się dla dobra innych, że nie będę nigdy gotowy, aby przestać być głównym bohaterem swojej opowieści. Że będę niechętny, by zejść na drugi plan, żeby ktoś mógł na mnie polegać i oczekiwać ode mnie. Bałem się, że odziedziczę po ojcu mojego ojca o wiele więcej niż jedynie imię. Imię wybrałem sobie sam, za to cech charakteru i mojego podejścia do różnych rzeczy już nie, zostały mi narzucone. Gdybym wierzył w takie rzeczy, stwierdziłbym zapewne, że sam na siebie to ściągnąłem, decydując się na taki krok, w mojej naiwnej, dziecięcej wyobraźni prawidłowy i potrzebny.

Na szczęście nie wierzę.

Wierzę za to w genetykę, i dziedziczenie.
Dlatego właśnie się bałem.

Bałem się nie odrzucenia i samotności. Braku bycia kochanym i potrzebnym. Bałem się, że to ja nie będę w stanie kochać i poświęcać się.

Napisałem tą książkę jako przestrogę, dla samego siebie. Aby ostrzegała mnie, broniła przed tym, żebym nie stał się kimś kim nigdy nie chciałem się stać.

Napisałem tą książkę, żeby już nie musieć się bać.

Przepraszam, że nie namaluję dla nas ładnego obrazu. Przepraszam, że nie napiszę ładnego tekstu. Chciałbym z tobą porozmawiać, ale nie potrafię.

To wszystko co mogę dla nas zrobić.

Kacper Załogowski / Malarstwo / Suplement do dyplomu


Moja mama nauczyła mnie pisać, więc mogę ci o sobie napisać.


Nikt nie nauczył mnie mówić, więc nie opowiem ci o sobie.
Mogę ci za to o sobie napisać.

Nie napisałem tej książki po to, by się żalić. Napisałem ją dlatego, że się bałem. Bałem się że stanę się kimś, kim nigdy nie chciałbym się stać.

Mąż mojej babci zostawił rodzinę, gdy mój ojciec miał 14 lat. Wyprowadził się z domu i zamieszkał wieś obok z inną kobietą, całkowicie zrywając kontakt z dziećmi i żoną. Od 41 lat nie ma żadnego kontaktu ze swoim potomstwem, z żoną widział się jedynie tyle, na ile było to konieczne przy rozwodzie.

Przy sakramencie bierzmowania w wieku 15 lat, gdy musiałem wybrać swoje trzecie imię, zdecydowałem się przyjąć imię Edward. Po dziadku, który nigdy moim dziadkiem nie był.

W swoim naiwnym, dziecięcym wyobrażeniu, wymyśliłem sobie, że stanę się dla mojej rodziny lepszym Edwardem, niż był dla niej pierwszy mąż mojej babci. Zafascynowany jeszcze wtedy wszelkimi bohaterskimi sylwetkami stwierdziłem, że oczyszczę to imię ze
wszelkich negatywnych rzeczy, które ze sobą niesie.

Potem zacząłem się bać, że to imię jeszcze bardziej upodobniło mnie do osoby którą nigdy nie chciałem się stać.

Bałem się, że nie będę w stanie poświęcić się dla dobra innych, że nie będę nigdy gotowy, aby przestać być głównym bohaterem swojej opowieści. Że będę niechętny, by zejść na drugi plan, żeby ktoś mógł na mnie polegać i oczekiwać ode mnie. Bałem się, że odziedziczę po ojcu mojego ojca o wiele więcej niż jedynie imię. Imię wybrałem sobie sam, za to cech charakteru i mojego podejścia do różnych rzeczy już nie, zostały mi narzucone. Gdybym wierzył w takie rzeczy, stwierdziłbym zapewne, że sam na siebie to ściągnąłem, decydując się na taki krok, w mojej naiwnej, dziecięcej wyobraźni prawidłowy i potrzebny.

Na szczęście nie wierzę.

Wierzę za to w genetykę, i dziedziczenie.
Dlatego właśnie się bałem.

Bałem się nie odrzucenia i samotności. Braku bycia kochanym i potrzebnym. Bałem się, że to ja nie będę w stanie kochać i poświęcać się.

Napisałem tą książkę jako przestrogę, dla samego siebie. Aby ostrzegała mnie, broniła przed tym, żebym nie stał się kimś kim nigdy nie chciałem się stać.

Napisałem tą książkę, żeby już nie musieć się bać.

Przepraszam, że nie namaluję dla nas ładnego obrazu. Przepraszam, że nie napiszę ładnego tekstu. Chciałbym z tobą porozmawiać, ale nie potrafię.

To wszystko co mogę dla nas zrobić.

Kacper Załogowski / Malarstwo / Suplement do dyplomu


Moja mama nauczyła mnie pisać, więc mogę ci o sobie napisać.


Nikt nie nauczył mnie mówić, więc nie opowiem ci o sobie.
Mogę ci za to o sobie napisać.

Nie napisałem tej książki po to, by się żalić. Napisałem ją dlatego, że się bałem. Bałem się że stanę się kimś, kim nigdy nie chciałbym się stać.

Mąż mojej babci zostawił rodzinę, gdy mój ojciec miał 14 lat. Wyprowadził się z domu i zamieszkał wieś obok z inną kobietą, całkowicie zrywając kontakt z dziećmi i żoną. Od 41 lat nie ma żadnego kontaktu ze swoim potomstwem, z żoną widział się jedynie tyle, na ile było to konieczne przy rozwodzie.

Przy sakramencie bierzmowania w wieku 15 lat, gdy musiałem wybrać swoje trzecie imię, zdecydowałem się przyjąć imię Edward. Po dziadku, który nigdy moim dziadkiem nie był.

W swoim naiwnym, dziecięcym wyobrażeniu, wymyśliłem sobie, że stanę się dla mojej rodziny lepszym Edwardem, niż był dla niej pierwszy mąż mojej babci. Zafascynowany jeszcze wtedy wszelkimi bohaterskimi sylwetkami stwierdziłem, że oczyszczę to imię ze
wszelkich negatywnych rzeczy, które ze sobą niesie.

Potem zacząłem się bać, że to imię jeszcze bardziej upodobniło mnie do osoby którą nigdy nie chciałem się stać.

Bałem się, że nie będę w stanie poświęcić się dla dobra innych, że nie będę nigdy gotowy, aby przestać być głównym bohaterem swojej opowieści. Że będę niechętny, by zejść na drugi plan, żeby ktoś mógł na mnie polegać i oczekiwać ode mnie. Bałem się, że odziedziczę po ojcu mojego ojca o wiele więcej niż jedynie imię. Imię wybrałem sobie sam, za to cech charakteru i mojego podejścia do różnych rzeczy już nie, zostały mi narzucone. Gdybym wierzył w takie rzeczy, stwierdziłbym zapewne, że sam na siebie to ściągnąłem, decydując się na taki krok, w mojej naiwnej, dziecięcej wyobraźni prawidłowy i potrzebny.

Na szczęście nie wierzę.

Wierzę za to w genetykę, i dziedziczenie.
Dlatego właśnie się bałem.

Bałem się nie odrzucenia i samotności. Braku bycia kochanym i potrzebnym. Bałem się, że to ja nie będę w stanie kochać i poświęcać się.

Napisałem tą książkę jako przestrogę, dla samego siebie. Aby ostrzegała mnie, broniła przed tym, żebym nie stał się kimś kim nigdy nie chciałem się stać.

Napisałem tą książkę, żeby już nie musieć się bać.

Przepraszam, że nie namaluję dla nas ładnego obrazu. Przepraszam, że nie napiszę ładnego tekstu. Chciałbym z tobą porozmawiać, ale nie potrafię.

To wszystko co mogę dla nas zrobić.