Program pracowni, uaktywniając indywidualne predyspozycje studenta, otwiera możliwości poznawania i odkrywania fenomenu kreacji w oparciu o nabyte wcześniej doświadczenia z anatomicznego studium postaci. Stanowi on próbę ciągłego pogłębiania autorskiej strony artystycznego faktu. Podstawowym problemem programowym jest zagadnienie kompozycji jako zabiegu świadomego gospodarowania płaszczyzną rysunku w sensie formalnym i estetycznym, jak również panowania nad własną myślą, koncepcją i ideą w procesie szukania „własnej przestrzeni”. Interpretacyjny proces definiowania natury to przenoszenie wartości z obiektu obserwacji na jego autorską wypowiedź. Jest on zabiegiem pozwalającym studentom zarówno na szukanie własnego języka, jak i mierzenie się z problemem wartościowania w doświadczeniu twórczym, porównywania jakości oraz brania odpowiedzialności za decyzje. Świadomość własnych decyzji w procesie budowania tożsamości artystycznej, a także całego procesu twórczego, stanowi ideowy sens treści programowych. Wynikają one z kontemplacyjnego i refleksyjnego charakteru sztuki jako warunków niezbędnych w poszukiwaniu wartości idealnych.
